De handboog is het inspirerende beeld. Hierin komt op volmaakte wijze de synthese tot uitdrukking tussen de natuurlijke eigenschappen van verschillende materialen en de menselijke ingreep. Eens kwam iemand (vanuit een verlangen) op de gedachte om die boog te maken. Deze handeling, ingegeven door het materiaal, liet het op haar beurt weer spreken in een menselijke taal. Deze dialoog is zichtbaar geworden in een eenvoudig beeld waarvan de spanning ons nu nog kan treffen.
Oude werktuigen en instrumenten, maar ook vreemde voertuigjes of wapens, kunnen vragen oproepen over het vergeten gebruik of vermeende nut, terwijl hun aanwezigheid toch vanzelfsprekend lijkt. Soms is het een ‘verhaal’ dat zich opdringt. In mijn werk probeer ik zulke beelden als ver verwijderde, maar nog vaag aanwezige herinneringen weer naar boven te halen. Waar diende de kopersulfaatdrager eigenlijk voor, of het ja-knikkertje? Het concept bepaalt de vormgeving, het materiaal past zich aan.
Beeldhouwen betekent voor mij eigenlijk steeds weer opnieuw het wiel uit willen vinden.
